Historia gitary klasycznej
Gitara ma wiele historii pochodzenia. W zależności od tego, kogo zapytasz, gitara narodziła się w dowolnym regionie starożytnego świata, rozciągającym się od Grecji po Persję. Być może narodziła się we wszystkich. Różne odmiany instrumentów strunowych szarpanych można znaleźć na całym świecie, co wskazuje na wspólną ludzką pomysłowość i kreatywność, która wykracza poza kultury.
Nie oznacza to, że wszystkie instrumenty strunowe szarpane są ze sobą powiązane. Niektórzy umieszczają starsze instrumenty, takie jak lutnia lub oud, jako wczesne wersje gitary. Inni kwestionują to, twierdząc, że wczesne instrumenty przypominające gitarę z długą szyjką i płaskim grzbietem mają niewiele wspólnego z instrumentami o krótkiej szyjce i okrągłymi korpusami, takimi jak oud i lutnia.
Wiemy, że najstarszym zachowanym instrumentem przypominającym gitarę jest tanbur z Egiptu, około 1500 roku p.n.e., którego właścicielem jest muzyk Har-Mose. Tanbur był trzystrunowym instrumentem z długą szyją i pudłem rezonansowym w kształcie gruszki. Instrument jest wystawiony w Muzeum Archeologicznym w Kairze. Istnieją również przedstawienia instrumentów przypominających gitarę w starożytnych rzeźbach, takich jak 3300-letnia rzeźba hetycka znaleziona w Turcji.
Chociaż wersje samego instrumentu mogły powstawać jednocześnie w różnych regionach, ich nazwy ostatecznie zbiegły się wokół perskiego słowa tar, co oznacza „strunę”. Mamy więc kitharę z Grecji, chartar z Persji, sitar w Indiach i gittern, który datuje się na późne średniowiecze w Europie. Stamtąd nazwy takie jak guitarra, chitarra i guiterre pojawiły się w Hiszpanii, Włoszech i Francji.
Rozwój gitary klasycznej w Europie
Ponieważ wszyscy ci prekursorzy gitary akustycznej byli tak mobilni, kupcy i żeglarze ze starożytnego świata przywieźli je do Europy. Odmiany perskiego chartara, czterostrunowego instrumentu, można znaleźć w rzeźbach i iluminowanych rękopisach w całej Europie, począwszy od starożytnego Rzymu po średniowiecze.
Najstarsza znana muzyka gitarowa została napisana dla czterostrunowej chitarry w Hiszpanii w XVI wieku. Zamiast czterech pojedynczych strun, chitarra miała cztery ciągi strun (pole to dwie lub więcej sąsiednich strun, które są blisko siebie rozmieszczone w stosunku do innych strun i zwykle granych jako pojedyncza struna). Wersja włoska z tego samego okresu miała pięć strun. Instrumenty te miały również progi, zwykle osiem progów.
W okresie baroku wiele stylów gitarowych przybrało formę pięciostrunową z ruchomymi progami. Wybuchł repertuar dostępnej muzyki na pięciostrunową gitarę. Mistrzowie lutnictwa w całej Europie produkowali gitary, w tym Joakim Thielke w Niemczech i Stradivari we Włoszech, z których jedną można zobaczyć w Narodowym Muzeum Muzyki w Dakocie Południowej.
Pod koniec XVIII wieku sześciostrunowa vihuela a gitara mano z Hiszpanii była głównym stylem gitarowym popularnym w Hiszpanii. Książka o gitarach z 1799 w Hiszpanii opisuje standardową hiszpańską gitarę jako posiadającą 17 progów z sześcioma strunami. Również w tym czasie „talia” instrumentu stała się bardziej wyraźna.
Współczesna gitara klasyczna i akustyczna
Dzisiejsza publiczność rozpoznałaby gitary z początku XIX wieku jako używane dzisiaj, aczkolwiek mniejsze i z mniejszą talią. Jednak punktem wyjścia dla wszystkich współczesnych gitar jest projekt XIX-wiecznego hiszpańskiego muzyka Antonio de Torres Jurado. Poprawił proporcje gitary, nadając jej wyraźniejszą talię i szerszy korpus. Zastąpił drewniane kołki kołkami mechanicznymi. Jedną z jego największych innowacji było zastosowanie usztywniania belek w korpusie gitary. Kulminacją tych zmian było to, że jego gitary wytwarzały głośniejszy, bogatszy i gęstszy dźwięk niż poprzednie gitary. Ze względu na jakość dźwięku lutnicy z całej Europy zaczęli kopiować jego projekt.
Ostatecznie gitara Torresa dotarła do Stanów Zjednoczonych za pośrednictwem europejskich imigrantów. W Stanach gitary były często wyposażone w metalowe struny, które wywierały duży nacisk na korpus, nawet przy usztywnianiu konstrukcji. W latach 30. XIX wieku urodzony w Niemczech amerykański lutnik Christian Frederick Martin, który zaprojektował gitarę z płaskim topem, zaprojektował X-brace, który mógł poradzić sobie z dodatkowym napięciem spowodowanym wibracjami stalowych strun. Ten projekt, z ciasnymi stalowymi strunami, które wymagały bardziej kostki niż palców, dał początek muzyce opartej na akordach w miejsce eleganckiej precyzji hiszpańskiego stylu gitary klasycznej.
W przypadku gitar akustycznych najpopularniejszym stylem pozostaje płaski top. Jednak gitara archtop, ogólnie przypisywana Orville’owi Gibsonowi, z regulowanym mostkiem i otworami dźwiękowymi, dawała jeszcze głośniejszy, żywszy dźwięk. Z tego powodu gitara archtop, czy to akustyczna, czy półakustyczna, szybko stała się popularna wśród muzyków country, jazzu, big bandu i rockabilly.
Gitary akustyczne pozostają głównym instrumentem współczesnej muzyki popularnej.